Pierwszy album Dżemu to płyta koncertowa. Zarejestrowany został podczas występu grupy w Amfiteatrze w Świnoujściu, 12 lipca 1984 roku. Są to przede wszystkim utwory, które pół roku później zespół nagrał również w studiu – na potrzeby „Cegły”.
To charakterystyczny dla Dżemu bluesrock. Pośród cztero-pięciominutowych numerów, zespół wykonuje dwie dłuższe, wyróżniające się kompozycje. Zawsze słucham zamieszczonej tu wersji „Oh, słodka” z maksymalnym skupieniem, nieomal nabożeństwem. Muzycy stopniują napięcie – najpierw rządzi Paweł Berger na klawiszach, potem do głosu dochodzą Adam Otręba i Jerzy Styczyński na gitarach. A Rysiek, jak to Rysiek – wkłada bardzo dużo emocji, zwłaszcza, kiedy jest autorem tekstu. Natomiast „Niewinni” to połączenie hardrockowej zadziorności z bluesowym wyczuciem.
Dżem to zespół wielowymiarowy, więc na płycie słyszymy również reagge („Kim jestem – jestem sobie” i utwór tytułowy), klasycznego rock and rolla („Powiał boczny wiatr”, „Nieudany skok”), a także zawadiackiego bluesa („Czerwony jak cegła”).
Zwraca uwagę świetne brzmienie instrumentów, dzięki czemu przeplatanie się gitar i klawiszy słychać bardzo wyraźnie. Do tego zawodowa sekcja (Beno Otręba to ścisła czołówka polskich basistów, natomiast Michał Giercuszkiewicz jest/był trochę niedoceniany, być może ze względu na swoich następców za bębnami w Dżemie). Warsztatowo Dżem to zespół wybitny.
Lista utworów:
1. Kim jestem – jestem sobie
2. Powiał boczny wiatr
3. Dzień, w którym pękło niebo
4. Oh, słodka
5. Czerwony jak cegła
6. Nieudany skok
7. Niewinni cz. I i II
Muzycy:
Jerzy Styczyński – gitara
Adam Otręba – gitara
Ryszard Riedel – śpiew
Paweł Berger – instrumenty klawiszowe
Beno Otręba – gitara basowa
Michał Giercuszkiewicz – perkusja
