Od domowników zaś, otrzymują za to pożywienie, drobne pieniądze i inne rzeczy niezbędne do przetrwania. Ilość pobierających nauki zwiększyła się wraz z pojawieniem się Chmiela, który przyniósł krainie tej wolność i wybawił miliony prawosławnych od ucisku wrogów wiary – przeklętych Lachów.


Przeklętych, bo okazali się gorszymi i podlejszymi od innych dręczycieli
chrześcijan i usiłującymi unicestwić nawet samo imię prawosławnych.

Na wieki niech będzie potężne państwo Turków. Dlatego, iż biorą oni łupy i haracze, ale zupełnie nie interesują ich sprawy wiary – jaka by ona nie była. Tych przeklętych natomiast Lachów nie zadowalał żaden haracz, nie wystarczała dziesięcina braci przez nich zniewalanych. Oddawali ich nawet pod panowanie wrogów Chrystusa – bezlitosnych Żydów, a także Ormian, którym pozwalali budować i niejednokrotnie żywo wspierali budowę ich świątyń. Za ich nikczemność wobec braci chrześcijan, zesłał na nich Pan wiernego swojego poddanego i sługę – Chmiela, który pomścił krzywdy, zadał decydujący cios ich okrucieństwu, a ich nieszczęściem i poniżeniem uradował krzywdzonych.

W gorliwych modlitwach prosili mieszkańcy Ziemi Kozaków o zdrowie i pomyślność wszelką także dla cara Aleksieja, carycy Marii oraz ich dzieci, jak również Patryarchy Antiochijskiego i swojego Metropolity – Sylwestra. Modły za cara podyktowane były poczuciem obowiązku i lojalności wobec jego władzy, ponieważ Ziemia Kozaków w tym już czasie, w wyniku zabiegów kozaków i ich hetmana, przyłączona była do Rosji i podporządkowana jego carskiemu majestatowi.

Od czasu pojawienia się Chmiela, aż do zakończenia wojny, kozactwo było w przymierzu z Tatarami co stanowiło potężną armię wystawioną przeciw Lachom w sile około trzystu tysięcy wojska Chmiela i około stu dwudziestu tysięcy Tatarów, w chwili, gdy wojska Lachów liczyły nie więcej niż dwieście tysięcy, a otoczone ze wszystkich stron i pozbawione dostępu do jakichkolwiek zapasów – ponieść musiały dotkliwą porażkę.

Ogromne wojenne zdobycze trafiły do rąk sprzymierzeńców łącznie ze znaczną ilością jeńców przypadającą Tatarom. Oprócz zabitych, spora część wojska Lachów umarła z głodu, a tylko nieliczni wraz z dowodzącym uratowali się ucieczką i schronieniem w Krakowie.

Nie mając żadnych możliwości dalszego prowadzenia wojny i znajdując się w sytuacji beznadziejnej, zdecydowali wielmoże z królem wypłacić chanowi dwieście tysięcy dinarów ( czerwieńców ) za oddzielenie się od Chmiela i przyłączenie swoich sił do króla. Pozostawiając hetmana, odeszli Tatarzy na swoją ziemię zabierając jednocześnie ze sobą około dziesięciu tysięcy jeńców kozackich.

 

Sam hetman, będący wcześniej lubiany przez poprzedniego polskiego króla, otrzymał właśnie od niego przydomek Chmiel  a znalazłszy się w pewnym momencie w sytuacji krytycznej, wyprosił u cara w imię prawosławnej wiary, przyjęcie Ziemi Kozaków pod opiekę i pomoc w ustanowieniu proponowanego przez niego porządku.

Cały ten kraj, nazwany przez cara od tej chwili Małą Rosją, a rządzony od momentu przyjęcia chrześcijaństwa od imperatora greckiego Wasyla Macedońskiego przez księcia Włodzimierza , miał zawsze swoich rodzimych władców. Jednakże Wszechwładny Stwórca postanowił, aby żaden kraj, ani żaden naród nie żył na zawsze w stanie absolutnej niezależności, Dlatego też władza jednego narodu nad innym bywała i bywa od zawsze.

Naród Lachów wywodzi się z ziemi Franków, a wszystkie kraje i narody, z którymi związana jest jego obecność – zwyczajnie zawojował.

A oto jasne tego przykłady; – Lach – po łacinie znaczy lew, a nazwa kraju po łacinie – Polonia. Dlatego pieczęć króla, będąca jednocześnie pieczęcią państwa, przedstawia wizerunek lwa i orła. Także na groszowych monetach poza nominałem widnieje znak lwa, a na monetach złotowych – znak dwuskrzydłego orła. – Lachy, szczycąc się mocą i potęgą tych znaków twierdzą, iż są synami i potomkami Aleksandra Macedońskiego, a na potwierdzenie tego przyozdabiają siebie i swoje konie skrzydłami wielkich ptaków.

Wszystko to dowodzi ich zarozumiałości i zachłanności. Pychy i dumy. Poczucia wyższości i prawa stawiania siebie ponad innymi.

Opanowawszy wiele krain, ich pycha i duma nie pozwalała im ustanawiać nad sobą władcy. Każdy z nich na własną rękę starał się zdobyć i upokorzyć każdą wybraną przez siebie krainę, utworzyć siebie jej właścicielem i jedynym odrębnym w niej rządzącym.

Na króla natomiast wybierają sobie cudzoziemca, który może być tylko symbolem władzy, ponieważ otrzymuje tylko tyle ziemi, ile niezbędne jest do utrzymania dworu. Nie posiada jednak żadnych władczych kompetencji i czyni wszystko pod dyktando swoich mocodawców.

Zmieniany jest często, aby niemożliwe było obsadzanie tronu przez ewentualnych królewskich potomków, a tym samym zachowanie ciągłości
oraz utrwalanie i umacnianie królewskiej władzy.

Tak więc, zawładnęli Lachy wieloma obszarami, powiększając tym swoje państwo i dzięki absolutnemu podporządkowaniu sobie zdobytych
ziem, miast i majątków, mogli już wykorzystywać wszelkie zasoby ludzkie do działań wojennych w celu podbijania następnych.

W taki właśnie sposób, zajęli część ziem należących do Austrii wraz z licznymi miastami i twierdzami, piętnaście miast szwedzkich znajdujących się w pobliżu ziem francuskich i niemieckich, a także część ziem węgierskich i Mołdawię.