Jan Piotrowski urodził się 24 grudnia 1903 r. w Warszawie jako syn Wacława i Ireny. Naukę pobierał w Siedlcach. W latach 1912-1914 uczył się w Gimnazjum Siedleckim Mieczysława Asłanowicza. Po wybuchu I Wojny Światowej, rodzina Piotrowskich została ewakuowana w głąb Rosji – na Krym, gdzie w latach 1914-1918 uczęszczał do szkoły polskiej. W 1918 rodzina powróciła do Siedlec, a młody Jan rozpoczął naukę w Gimnazjum Państwowym im. Hetmana Żółkiewskiego. W 1923 r. ukończył edukację szczebla gimnazjalnego, podjął studia na Politechnice Warszawskiej i rychło je przerwał, aby wstąpić w 1924 r. do wojska. Będąc żołnierzem podjął dalszą edukację w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Ostrołęce. W obliczu ciężkiej sytuacji materialnej rodziców, mających na utrzymaniu jeszcze dwóch jego braci, podjął decyzję o pozostaniu w armii na stałe. W 1927 r. ukończył Szkołę Oficerską Kawalerii w Grudziądzu otrzymując stopień podporucznika. Od roku 1937 do 1939 r. był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. był oficerem operacyjnym w Mazowieckiej Brygadzie Kawalerii. Po zakończeniu walk zaangażował się w działalność podziemia niepodległościowego, wstępując do organizacji Polski Związek Wolności, lecz szybko związał się ze Służbą Zwycięstwu Polski, a następie Związkiem Walki Zbrojnej. Pod koniec 1939 r. otrzymał nominację na komendanta obwodu ZWZ Radzyń. Funkcję tę pełnił do lata 1941 r., czyli do momentu, gdy zagrożony aresztowaniem, musiał wyjechać z Radzynia. Przeniósł się do Warszawy, gdzie od lipca otrzymał przydział do Biura Studiów Oddziału II (wywiadu) KG AK. Z dniem 1 lipca 1942 r. został awansowany do stopnia majora kawalerii. W 1944 r. brał udział w Powstaniu Warszawskim, po czym wraz z innymi żołnierzami AK przebywał w obozach Lammsdorf i Woldenberg. Po powrocie do kraju zamieszkał w Domanicach na Podlasiu. Zatrudnił się w branży budowlanej w Siedlcach. Zmarł w 1969 r. Otrzymał dwa odznaczenia: Krzyż Walecznych (3.10.1944 r.) i Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1.01.1944 r.).

Na zdj. młyn w Radzyniu, 1940 rok.