Dusza ludzka jest jak księga bez zrozumienia,
jak dzikie bory, z których nikt nie wycina drzew,
jak studnia, która nie potrzebuje dna.
Czasem bez pozwolenia uleci zbyt wysoko
karawanem zapomnienia
i patrzy z góry na gasnący świat.
Osierocona nie ustaje w istnieniu pośród równych sobie.
Pisze swój scenariusz.