Autorzy kroniki omawiane 12 miesięcy również nazywają trudnym okresem.


Poważnym zagrożeniem była wizja utraty bazy lokalowej. Zarząd spółdzielni bardzo dużo wysiłku włożył w utrzymanie lokali dzierżawionych od PUK-u, a zwłaszcza placówek, zlokalizowanych przy ul. Ostrowieckiej.

Znajdowały się tam: sklep delikatesowy ze stoiskiem nocnym (nr 14), sklep mięsny (nr 8), kosmetyczny (26). Placówki te miały być przekazane do przetargu.

Uzyskanie większych dochodów hamowały: wysokie oprocentowanie kredytu, podatek obrotowy, wzrost cen energii, węgla, paliw, surowców, czynszów, konkurencja sklepów prywatnych i handel na rynku osób ze Wschodu.
Spółdzielnia nadal dzierżawiła placówki na Ostrowieckiej oraz te zlokalizowane w „halach miejskich”: sklep spożywczy (nr 3), chemiczny (nr 9) oraz nr 4 i 27, dzierżawione od RSM.

Baza lokalowo-handlowa

Ta została utrzymana poza sklepem nr 30 przy ul. Chomiczewskiego, który RSM przekazał na biura KRUS-u. Budynek WWG, zgodnie z decyzją Zarządu Miasta przekazano do rozbiórki. Z uwagi na konieczność oddania lokalu – zlikwidowano usługi fryzjerskie.
Inwestycje ograniczono do zakupu urządzeń chłodniczych i wag elektronicznych do placówek detalicznych. Remonty przeprowadzone były przez własną grupę remontową i prywatnych rzemieślników.

Na koniec roku liczba zatrudnionych wynosiła 295 osób. Jak zaznaczają autorzy kroniki, liczba ta była dostosowana do wielkości produkcji oraz sprzedaży. Zwolniono 54 osoby. Redukcja zatrudnienia obejmowała wszystkie działalności spółdzielni, w tym administracji. Zmniejszenie zatrudnienia spowodowało wzrost wynagrodzeń. Podwyżka była jednak minimalna i średnia płaca odbiegała od krajowej o ówczesne 68%.
Sprzedaż w spółdzielni wzrosła w porównaniu do 1991 r. o 6%.

Gastronomia

Ta branża była najtrudniejszą działalnością w zakresie wypracowania zysku. Brak konsumentów i wysokie koszty powodowały straty w restauracji „Herbowa”. W związku z tym podjęto decyzję o przekazaniu jej w dzierżawę lub ajencję. Brak zainteresowanych spowodował nie zrealizowanie tego planu.

Zastosowano więc „reżim kosztowy” – redukcję pracowników zatrudnionych w restauracji, częściowe odłączenia centralnego ogrzewania, energii, wody, większą produkcję garmażerki i uzyskanie dzięki temu wysokiej marży.

Trudna była również sytuacja masarni. Brak zbytu na wyroby przy wysokiej konkurencji, rosnące koszty wytwarzania wyrobów powodowało straty w zakładzie.

Z uwagi na ograniczone możliwości sprzedaży pieczywa zarząd zdecydował o zawieszeniu działalności piekarni nr 2 od września. Wydajność piekarni nr 1 zabezpieczała zapotrzebowanie na pieczywo.

Na dzień 31.XII spółdzielnia skupiała 1638 członków.

Zmiana ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniami nieruchomości

Wspomniana ustawa sejmowa z 7 października stworzyła podstawę prawną do regulacji spraw majątkowych w sensie uzyskania użytkowania wieczystego działek i nieodpłatnego przekazania działek na własność. Drugim aktem prawnym była ustawa z 30. VIII. 1991 o zmianie ustawy o waloryzacji udziałów członkowskich, które pozwalały na przeprowadzenie waloryzacji uzupełniającej udziałów członkowskich do 30 czerwca 1993 r.

W marcu odbyły się zebrania z członkami spółdzielni – grup członkowskich. Prowadził je przewodniczący Rady Nadzorczej – Stanisław Sidorowicz i wiceprzewodniczący, Ryszard Łukaszewicz. Sprawozdania na zebraniach składali prezes zarządu, Sławomir Andrzejewski i wiceprezesi: Jan Szewczyk i Jadwiga Kowalik.

Członkowie spółdzielni pozytywnie ocenili wysiłki załogi i zarządu, dotyczące wyników ekonomicznych w trudnej sytuacji urynkowienia i dużej konkurencji.

28 maja 1993 r. odbyło się sprawozdawczo-informacyjne Zebranie Przedstawicieli. Przewodniczył mu Stanisław Sidorowicz. Ważniejszą zmianą w Statucie było uchwalenie wysokości udziału członkowskiego na 500.000 zł dla osób fizycznych i spółdzielni uczniowskich oraz 1.000.000 dla osób prawnych po uwzględnieniu waloryzacji 1992 r.