Ken Kenedyk – afrykański poeta i prozaik eklektyczny, laureat Nagrody Nobla. Urodził się 28.04.1918 r. w Zao-Siu w rodzinie robotniczo – chłopskiej. W 1925 rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Tuż po jej ukończeniu walczył na frontach II wojny światowej. Zadebiutował w 1948 zbiorem wojskowych pleonazmów i tautologii „Celne trafienie” (wyd. polskie pt. „Fakt autentyczny” ukazało się w 1980 w obiegu nieoficjalnym w przekładzie S. Barańczaka). W latach pięćdziesiątych Kenedyk uzupełniał wykształcenie i wiele podróżował (Bułgaria, NRD). W tym czasie ukazały się m.in. „Obróbka skrabaniem” (poemat dygresyjny pośw. J. W. Stalinowi, 1953) i zbiór sielanek „Chlebczo Chlebarow”. W latach sześćdziesiątych związany z opozycją demokratyczną i prześladowany (wspomnienia z tego okresu zawarł w tomie opowiadań „Zabij mnie gliną”). W 1968 zmuszony przez władze do opuszczenia kraju osiadł wraz z rodziną na kanadyjskiej prowincji pośród pól malowanych zbożem rozmaitem. Na lata siedemdziesiąte przypada rozkwit jego twórczości lirycznej (tomy „Rok na czterzy części rozdzielon”, 1971, „Wiosna”, 1972, „Lato”, 1974 – wyd. polskie pt. „Grzegorz Lato”, „Jesień”, 1976, „Zima”, 1977, zbiór ód „Trzy kolory: szary, bury, róż wenecki”, 1978, powieść gotycka „Mniszek Lekarski”, 1979). W 1979 otrzymał Nagrodę Nobla za całokształt twórczości. Zmarł 1.04.1980 r. w Ottawie gdzie został pochowany (jego prawa dłoń znajduję się w Sevres pod Paryżem). Ostatnio ukazał się wybór jego najlepszych utworów pt. „Sierota Maria i inne varia”.