Wybitny malarz, rysownik, scenograf, pedagog, dziennikarz i dyplomata. W 1930 r. zdawał maturę w radzyńskim Gimnazjum Sejmikowym. Przed wojną student, a od 1970 r. profesor malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Eugeniusz Markowski uczęszczał na ASP w Warszawie i w roku 1938 uzyskał dyplom w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego. Leitmotivem w jego pracach są ludzie oraz zwierzęta przedstawiane w skarykaturalizowany i zbrutalizowny sposób, a sam artysta od początku swojej twórczości stosował figurację.
Od 1940 r. przebywał we Włoszech, gdzie w 1944 r. związał się z Włoską Partią Komunistyczną. W sierpniu 1944 r. został delegatem Polpress we Włoszech i podjął starania na rzecz utworzenia ambasady PKWN w Rzymie. W sierpniu 1945 r. akredytowany jako chargé d’affaires Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej przystąpił do organizacji ambasady polskich komunistów w Rzymie. Z chwilą przybycia do Rzymu ambasadora Stanisława Kota jego misja zakończyła się i podjął pracę jako korespondent Polskiej Agencji Prasowej, w latach 1948-1949 I Sekretarz Ambasady RP w Rzymie, następnie w latach 1949-1955 radca/chargé d’affaires Poselstwa RP w Kanadzie. Kiedy objął placówkę dyplomatyczną w Ottawie, starał się o sprowadzenie do Polski wawelskich arrasów, znajdujących się wtedy w Quebec. Jego starania zostały zakończone sukcesem.
W latach 1956 – 1970 zajmował stanowisko dyrektora w Departamencie Współpracy z Zagranicą. Od roku 1970 był profesorem malarstwa na Akademiach Sztuk Pięknych w Warszawie i Poznaniu. Zmarł w 2007. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Żonaty z córką pisarza Jarosława Iwaszkiewicza Teresą (dziennikarką i redaktorką), miał z nią córkę Magdę[1].
Za twórczość artystyczną otrzymał:
- Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (w 1984)
- Nagrodę pisma „EXIT” (w 1994)
- Nagrodę ministra kultury w dziedzinie Sztuk Pięknych (w 2005)
- Poznańską Nagrodę Kolekcjonerów im. dr. Lecha Siuty