Wilhelm Wincenty Leśniak urodził się 21 V 1895 r. w Przemyślu jako obywatel austrowęgierski. Syn Józefa i Franciszki z Detrów. Jego młodszy brat, Józef Władysław (ur. 1874) wstąpił do zakonu bernardynów; w późniejszych latach pełnił funkcję przełożonego w klasztorach w: Opatowie Kieleckim, a także w Sokalu i Samborze (ob. Ukraina). Pod koniec życia przebywał w Kalwarii Zebrzydowskiej.

W latach 1905-1913 uczęszczał do III. Gimnazjum Rządowego w Przemyślu. Od 1909 r. działał w tajnym skautingu (oddziały: „Zarzewie”, „Oddział Ćwiczebny”, „Oddział Polskich Zwiadowców”). Od 1911 r. był dowódcą drużyny skautowej im. Dezyderego Chłapowskiego w Przemyślu oraz kierownikiem miejscowego hufca. Równocześnie brał czynny udział w pracy XXV. Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Przemyślu. W 1913 r. rozpoczął studia medyczne, które szybko porzucił. Już we IX 1913 r. wstąpił do armii austrowęgierskiej jako jednoroczny ochotnik. Od 25 X 1913 do 3.I.1915 r. dowodził plutonem w stacjonującym w Przemyślu 10 pp (Infanterieregiment Gustav V. König von Schweden, der Goten und Wenden Nr.10). Skierowany do miejscowej szkoły podchorążych, którą ukończył w V 1914 r. w stopniu kaprala pchor. 1 X 1914 r. awansował na stopień chorążego.

Po wybuchu I w. ś. walczył z Rosjanami w Galicji oraz w Karpatach. 3 I 1915 r., kontuzjowany, dostał się do niewoli rosyjskiej w bliżej nieznanych okolicznościach. Prawdopodobnie miało to miejsce podczas walk o wioskę Jasiel na zach. od Komańczy, gdzie Rosjanie próbowali sforsować pozycje austriackiej 24. Dywizji Piechoty (DP). Wiele wskazuje na to, że dał się pojmać Rosjanom na własne życzenie. Mimo pobytu w obozie jenieckim, był kolejno awansowany przez austrowęgierskie władze wojskowe: do stopnia podporucznika (1915) oraz porucznika (1 XI 1917). Jednocześnie sam zgłosił gotowość wstąpienia do jednej z formacji rosyjskich, aby wziąć udział w walkach przeciwko niedawnym przełożonym i ich niemieckim sojusznikom. Taka deklaracja była aktem jawnej zdrady oraz dezercji; szczególnie w warunkach toczącego się konfliktu zbrojnego pomiędzy Rosją a Państwami Centralnymi. Władze rosyjskie wyraziły zgodę na taki sposób opuszczenia obozu jenieckiego, zastrzegając, iż Wincenty nie może wstąpić do jednostki bojowej złożonej z żołnierzy narodowości polskiej. Z tego powodu w dn. 3 III 1917 r. wstąpił do (rosyjskiego) 8 pp, którego trzon stanowili Czesi i Słowacy – jeńcy oraz dezerterzy z armii austrowęgierskiej. Pod koniec roku, w związku ze zmianą sytuacji politycznej w Rosji, pojawiła się możliwość przeniesienia do I Korpusu Polskiego w Rosji (I KP), tworzonego przez gen. J. Dowbora-Muśnickiego. Dn. 6 XI 1917 r. wstąpił do 1 Dywizji Strzelców Polskich (1 DSP), chociaż formalnym warunkiem przyjęcia było porzucenie (austrowęgierskiej) szarży oficerskiej i wystąpienie w roli zwykłego szeregowca. Początkowo służył jako pisarz kulturalno-oświatowy w sztabie 1 DSP; następnie – trafił do oddziałów liniowych.

W międzyczasie zaczęła się zmieniać ogólna sytuacja polityczna wokół I KP. W związku z rozejmem zawartym pomiędzy Niemcami a Rosją sowiecką (XII 1917 r.) miejsce prorosyjskiego Naczpolu, stanowiącego polityczne wsparcie I KP, próbowała zająć współpracująca z Niemcami warszawska Rada Regencyjna Królestwa Polskiego (RRKP). Tym samym I KP, który w pierwotnych zamierzeniach miał być skierowany przeciwko wojskom Państw Centralnych, teraz miał przejść na stronę Niemiec. W sprawę dodatkowo wmieszali się oficerowie z b. I. Brygady Legionów, chcący aresztować dowództwo I KP i zbrojnie wystąpić przeciwko Niemcom.

Sam Wincenty w II 1918 r., w czasie walk z bolszewikami pod Rohaczowem (Rochaczewem, ob. Białoruś) został ranny w nogę i na 3. miesiące trafił do szpitala. Wprawdzie w IV 1918 r. złożył przysięgę wierności RRKP, lecz po opuszczeniu szpitala (V 1918 r.) szybko ją wypowiedział. Okazało się bowiem, że RRKP żądała nie tylko demobilizacji I KP, ale też odesłania jego żołnierzy do miejsc pochodzenia. W przypadku W.W-L. taka decyzja oznaczała powrót do armii austrowęgierskiej, gdzie czekał na niego stopień porucznika, ale też sąd wojenny oraz pluton egzekucyjny.

Do czasu formalnego rozwiązania I KP w Bobrujsku, w VII 1918 r., zdołał dosłużyć się stopnia plutonowego; ponadto został dwukrotnie odznaczony amarantową wstążką za waleczność (później amarantowe wstążki zostały zamienione na Krzyż Walecznych). Będąc poszukiwany przez władze austriackie i niemieckie, nielegalnie przedostał się na teren dawnej (ob. okupowanej) Kongresówki, gdzie 4 IX wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, przyjmując pseudonim „Wilk”. Działając w ukryciu, od 20 X brał czynny udział w akcjach partyzanckich POW na terenie Lubelszczyzny i Południowego Podlasia. W powiecie lubartowskim rozbrajał żołnierzy austriackich; w powiatach: radzyńskim i parczewskim – żołnierzy niemieckich. 12 XI brał udział w ogólnej akcji rozbrojenia Niemców w Radzyniu (późn. Podlaskim); wchodząc w skład tamtejszej Komendy POW. Do 20 I 1919 r. pełnił funkcję komendanta placu POW w Radzyniu oraz utrzymywał strategicznie ważny odcinek drogi Międzyrzec-Komarówka; do czasu przekazania go pod kontrolę nowotworzonego 34. Pułku Piechoty (34 pp). W XI 1918 r. dowodzony przez „Wilka” lotny oddział POW wpadł w niemiecką zasadzkę w okolicy Drelowa, tracąc 8. zabitych i 6. rannych.

W czasie pobytu w Radzyniu poznał swoją przyszłą żonę, Józefę Leszczyńską – córkę Ludwika, b. urzędnika carskich władz municypalnych Radzynia i Międzyrzeca oraz Wiktorii Czajkowskiej.

Kiedy inni radzyńscy peowiacy ochotniczo zaciągali się do tworzących się jednostek WP, Wincenty wolał wstąpić (5 II 1919) w szeregi Milicji Ludowej, zorganizowanej jako zaimprowizowany organ porządkowy świeżo ukonstytuowanej, państwowej władzy cywilnej. Równocześnie z tworzeniem administracji cywilnej, w pierwszych miesiącach 1919 r., rozkazem Sztabu Generalnego WP, rozpoczęto tworzenie formacji etapowych – oddziałów sformowanych na wzór regularnej piechoty, których zadanie polegało na zapewnieniu ochrony ważnym obiektom wojskowym oraz liniom komunikacyjnym położonym bezpośrednio na zapleczu frontu. IV. batalion Milicji Ludowej, w którym służył Wincenty, miał dotrzeć na front w V 1919 r., dołączając do „IV lwowskiego batalionu etapowego”, działającego w ramach Okręgu Etapowego Mińsk na Froncie Litewsko-Białoruskim. Pierwotnie oddział Wincentego został skierowany w okolice Wilna.

W dn. 1 VI 1919 r. batalion formalnie przeszedł na etat wojskowy, zaś sam Wincenty z dn. 17 X został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego w warunkowym stopniu porucznika jako d-ca jednej z kompanii „batalionu etapowego Lwów”. Mimo to, w kolejnych dziennikach Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWoj), będzie tytułowany „podporucznikiem”. Dopiero w XII 1921 r. będzie musiał odbyć podróż do Wiednia, aby w tamtejszym Archiwum Wojskowym (Kriegsarchiv) uzyskać dokumenty potwierdzające przyznanie stopnia „porucznika” w XI 1917 r.

Jesienią 1919 r. IV lwowski batalion etapowy stacjonował w okolicy Grodna. Od XI 1919 do I 1920 r. Wincenty kierował batalionową szkołą podoficerską, zaś 17 I 1920 r. został mianowany dowódcą całego baonu. W III 1920 r. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (NDWP) zlikwidowało dotychczasowy podział jednostek na ‘fronty’ i IV  lwowski batalion etapowy został przypisany 4. Armii WP.

W VI 1920 r. Wincenty Leśniak został przeniesiony do dowództwa 4 Armii, a w następnie – do sztabu NDWP. Od 5 VIII pracował tam jako referent w Oddziale II Sztabu NDWP, w Sekcji Związku Obrońców Ojczyzny (ZOO). W obliczu bezpośredniego zagrożenia Warszawy przez nadciągające jednostki Armii Czerwonej, organizował na terenie miasta i okolic zakonspirowane oddziały ZOO, przeznaczone do pełnienia dywersji na tyłach wojsk sowieckich. Od 29 IX 1920 r. nadal pracował jako referent, tym razem w Oddziale II. MSWoj.

W X  1920 r. nastąpiło formalne zawieszenie broni pomiędzy Polską a ZSRS. Miesiąc później został przeniesiony do II. Wydziału Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego (DOGen) w Lublinie, na stanowisko referenta przysposobienia rezerw oraz komendanta obwodu Związków Strzeleckich, z formalnym przydziałem do 35. Pułku Piechoty (35 pp). Ten, utworzony w Zamościu (i połączony z baonem z Chełma), pułk WP kilkakrotnie zmieniał swoje miejsce postoju. W III 1921 r. stacjonował w Lidzie, zaś od XI 1922 r. – w Łukowie. W VI 1924 r. II. baon 35 pp przekwaterowano do Radzynia (następnie do Brześcia).

W tym czasie, w III 1921 r., pomiędzy Polską, Rosją i Ukrainą został podpisany traktat pokojowy, kończący wojnę polsko-bolszewicką. W VI 1921 r. Wincenty został wysłany na miesięczne szkolenie do 47 pp w Stryju zaś dn. 6 VII w radzyńskim kościele p.w. Świętej Trójcy zawarł związek małżeński z Józefą Leszczyńską.

Równocześnie, od IX 1921 r., WP rozpoczęło proces stopniowego przechodzenia na stopę pokojową. W wyniku ogłoszonej demobilizacji Wincenty początkowo znalazł się na liście oficerów zwolnionych ze służby wojskowej i skierowanych do rezerwy. Dzięki wizycie w wiedeńskim Kriegsarchiv oraz skompletowaniu materiałów potwierdzających wcześniejszą służbę w armii austrowęgierskiej, udało się zmienić niekorzystną decyzję władz wojskowych i mógł pozostać w armii jako oficer zawodowy.

Od 15 III do 1 V 1922 r. Wincentego odkomenderowano do Poznania, na kurs gimnastyczno-sportowy (prawdopodobnie zorganizowany w tamtejszej Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów). W dn. 3 V 1922 r. został pozytywnie zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z dn. 1 VI 1919 r. oraz ponowne przydzielony do 35 pp. Dn. 16 XI 1922 r. w Radzyniu przyszedł na świat najstarszy syn małżeństwa, Witold.

W 1923 r. został ponownie odnotowany jako pracownik Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK, d. DOGen) II w Lublinie; tym razem w Oddziale III., z formalnym przydziałem do 44 pp w Równem, jako jego nadetatowy oficer. W ramach obowiązków służbowych W.W-L. zajmował się szeroko pojętą rezerwą WP, w tym: utrzymywaniem kontaktu ze Związkami Strzeleckimi, powstającymi na terenie DOK II. W tej roli, w I. 1924 r. Wincenty wziął udział w uroczystości poświęcenia sztandaru Związku Strzeleckiego w Krasnymstawie, zaś kilka dni później, na comiesięcznym zebraniu Zarządu Związku Oficerów Rezerwy w Lublinie, wygłosił odczyt p.t. „Przysposobienie rezerw w Polsce”. Jego pobyt w Lublinie nie trwał długo i władze wojskowe zdecydowały się skierować go na dalsze szkolenie. W V 1924 r. został powołany na V. Kurs Normalny zorganizowany w Wyższej Szkole Wojennej (WSWoj) w Warszawie w okresie: 1 XI 1924 – 9 X 1926. Oddelegowanie do Warszawy zbiegło się z terminem zamachu majowego 1926 r.; tym sposobem, zasiadający w szkolnych ławach oficer, został zwolniony od konieczności opowiedzenia się po którejś z walczących stron. W dn. 11 X 1926 r. Wincenty uzyskał dyplom naukowy oficera WP, co wpłynęło na dalszy przebieg jego wojskowej kariery. 10 V 1927 r. przyszła na świat córka Danuta i w tym samym roku świeżo upieczony oficer dyplomowany zameldował się w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy (w 1928 przemianowanej na Szkołę Podchorążych dla Podoficerów), jako wykładowca taktyki i historii wojen. Jednocześnie miał też przekazać bliżej nieokreślone „wartościowe pozycje” do szkolnego gabinetu historycznego. 1 I 1929 r. awansowany na stopień majora (dyplomowanego).

Z punktu widzenia władz wojskowych Wincenty Leśniak, był przewidywany do objęcia dowództwa któregoś z pułków piechoty. Z tego powodu musiał się wykazać praktyczną umiejętnością kierowania większym oddziałem żołnierzy. Lata 1930-32 spędził we Wrześni, na stanowisku dowódcy III baonu 68 pp. W czasie manewrów 17 DP w XI 1931 r. został b. pozytywnie oceniony przez ówczesnego Inspektora Armii, gen. dyw. E. Rydza-Śmigłego:

„Charakter wyrobiony i silny. B. obowiązkowy o dużej ambicji pracy. Umysł jasny. Duża samodzielność, rzutkość i energja. Fachowo i taktycznie doskonały. B. dobry dowódca. Nadaje się na zcę dcy pułku oraz do pracy w szkolnictwie i sztabie. Ponad przeciętność”.

Po odbyciu praktyki w 68 pp w 1932 r. został skierowany do Centrum Wyszkolenia Piechoty (CWPiech) w Rembertowie w charakterze wykładowcy taktyki ogólnej, z przydzieleniem służbowej willi na tamtejszym osiedlu oficerskim. W I połowie 1934 r. uczestnikiem kursu w CWPiech był późn. gen. J. Kuropieska, który wspominał po latach:

„Już na pierwszym zajęciu z taktyki broni połączonych […] w zdumienie wprawił nas major Wilk-Leśniak, który mając pewnie szkic naszego rozmieszczenia na sali, zwracał się do nas po nazwisku, nie robiąc żadnego błędu”.

Student Kuropieska wspominał też o negatywnym nastawieniu swego wykładowcy do b. legionistów, oraz o tym, że był on zawsze „należycie przygotowany” do zajęć.

W czasie pobytu w Rembertowie Leśniakowie często bywali w Radzyniu; szczególnie, że po śmierci Władysława Wawrzyńca Czajkowskiego (1924) oraz jego młodszej córki Wiktorii (1928), gdy stali się nominalnymi współwłaścicielami pozostawionego w spadku majątku.

Pod koniec 1934 r. przeniesiono Wincentego do DOK V w Krakowie, gdzie z dn. 16 XI objął stanowisko szefa tamtejszego Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień. 19 III 1937 r. został awansowany do stopnia podpułkownika (dyplomowanego). Wg opinii służbowej ówczesnego dowódcy OK V gen. bryg. A. Narbutta-Łuczyńskiego (b. legionisty), Wincenty Leśniak. był „ekskluzywny, zaborczy”. Małżonkowie zamieszkali w Krakowie, lecz w 1935 r. rozpoczęli budowę własnej willi w nieodległej Wieliczce. Na razie miała tam zamieszkać matka Wincentego, zaś ppłk wraz z żoną zamierzali przeprowadzić się do Wieliczki dopiero po przejściu na emeryturę. W I.1936 r. zmarła 9-letnia córka Danuta, zaś 3. lata później matka Wincentego.

Po wybuchu II. w. ś., w  związku z szybkimi postępami wojsk niemieckich, już 3 IX 1939 r. sztab DOK V opuścił Kraków, kierując się przez Łańcut i Lwów do położonego 450 km na wschód Tarnopola (ob. Ukraina). W dniach 12-17 IX sztab kwaterował w pobliskich Mikulińcach, usiłując zorganizować obronę na linii Dniestru. Miał to być jeden z elementów tzw. Przedmościa rumuńskiego, zabezpieczającego drogę do polsko-rumuńskiego przejścia granicznego w Brzezinie.

Wincenty opuszczał Kraków w konwoju DOK V, do którego udało mu się zabrać jedynie żonę. 17-letni wówczas syn musiał przedzierać się do odległego Tarnopola na własną rękę. Tam rodzina widziała się po raz ostatni.

Wkraczająca na terytorium II RP Armia Czerwona zajęła Tarnopol już po południu 17 IX, natomiast Leśniak otrzymał rozkaz przekroczenia granicy państwa. Z Rumunii trafił do Francji, gdzie formalnie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, organizowanych przez nowego Naczelnego Wodza gen. Wł. Sikorskiego. Od V 1940 r. pełnił funkcję szefa sztabu (polskiego) 7 Pułku Piechoty, wchodzącego w skład 3 Dywizji Piechoty WP we Francji i pośpiesznie formowanego w warunkach rozpoczętej w dn. 10 V kampanii francuskiej. 7 pp stacjonował nieopodal bretońskiego Coëtquidan i decyzją władz francuskich został wyznaczony do stworzenia tzw. Reduty bretońskiej, broniącej Niemcom dostępu do Brestu oraz innych portów atlantyckich. W wyniku szybkich postępów Wehrmachtu oraz kapitulacyjnej postawy władz Francji zamiar utworzenia reduty się nie powiódł, zaś 3 DP została odcięta zarówno od portów bretońskich, jak i od portów położonych na francuskim brzegu kanału La Manche. W tej sytuacji Polacy musieli szukać drogi ucieczki przez porty znajdujące się bardziej na południu, jak La Rochelle. W wyniku ogólnej sytuacji polityczno-wojskowej Francji, płk T. Zieleniewski – dowódca 3 DP – wydał wówczas rozkaz formalnego rozwiązania jednostki, zgodnie z którym polscy żołnierze mieli na własną rękę przedzierać się na terytorium Wielkiej Brytanii. Wincenty należał do tych, którym udało się uniknąć niemieckiej niewoli. Ostatecznie dotarł na Wyspy Brytyjskie, gdzie kontynuował służbę w PSZ.

Początkowo trafił do VI Oddziału Sztabu NW, przeznaczonego do utrzymywania stałej łączności z Siłami Zbrojnymi w Kraju, jak Związek Walki Zbrojnej, czy późniejsza Armia Krajowa. Zapewne w tym okresie służby zdołał nawiązać kontakty, dzięki którym do końca wojny, za pomocą kurierów, będzie mógł przesyłać paczki żywnościowe dla pozostałej w okupowanym kraju rodziny.

Po reorganizacji sztabu NW we IX 1941 r. został na krótko skierowany do stacji zbornej; następnie wysłany do ZSRS z zadaniem pomocy w organizacji Armii Polskiej na Wschodzie (tzw. Armii Andersa).

Miał zajmować się naborem polskich ochotników skłonnych zasilić szeregi tworzonych jednostek, jak też poszukiwać polskich oficerów zaginionych na terenie ZSRS po 17 IX 1939 r. Od 25 I 1942 r. pełnił funkcję szefa sztabu 10 DP, formowanej od 9 XII 1941 r. w miejscowości Ługowaja. Po 22 II. do IX 1942 r. (czasowo) był szefem sztabu 5. Kresowej Dywizji Piechoty (5 DP) w Dżałał-Abad, zastępując na tym stanowisku zbiegłego ppłk Z. Berlinga. Następnie ponownie w 10 DP. W tym okresie prowadził zapiski p.n. „Materiały do kroniki 10 DP”, które zdaniem historyka, prof. Z. Wawra, „stanowią dziś ważne źródło informacji dla historyków i badaczy”. Po ewakuacji Armii Andersa do Persji i Palestyny (VI-VIII 1942 r.) ponownie przeniesiony do 5 DP, teraz stacjonującej na terytorium Iranu. Dla polskich jednostek nastał wówczas okres chwilowej bezczynności. Z Diariusza Felicjana Pawlaka – oficera PSZ, służącego wówczas w 3. Brygadzie Strzelców wynika, że Wincenty – jako teoretyk wojskowości – próbował wypełnić ten czas, organizując wykłady dla oficerów. Starał się także złagodzić polskim żołnierzom warunki służby w trudnym, bliskowschodnim klimacie, wcielając w życie różne praktyczne „spostrzeżenia z [brytyjskiej – przyp. PG] 8 Armii”.

Od IV.1944 pełnił funkcję szefa sztabu Bazy 2. Korpusu Polskiego, która w międzyczasie została przeniesiona na Półwysep Apeniński. W tej roli miał pośredni udział w bojach 2 Korpusu: o Monte Cassino (12-18 V), Piedimonte (20-25 V), Ankonę (18 VII), w walkach na Linii Gotów (28 VIII-2.IX) oraz w Apeninach Emiliańskich (10 X 1944 – 1 I 1945), a także w zdobyciu Bolonii (21 IV 1945).

Po zakończeniu II w. ś. oraz demobilizacji PSZ postanowił pozostać w Wielkiej Brytanii. Ze względu na swój dawny udział w organizowaniu antybolszewickich jednostek ZOO, a także pracę w VI Oddziale Sztabu NW, w PRL mógł na niego czekać wyrok śmierci. Aby zapewnić sobie (oraz pozostającej w kraju rodzinie) stałe źródło utrzymania, Wincentemu udało się nabyć farmę w okolicy miasteczka Tregaron (zach. Walia). Zdaniem skłonnej do konfabulacji małżonki, „Wilk” miał tam trzymać spore stado bydła (40-80 sztuk), zaś wg niepozbawionego poczucia humoru syna, miał hodować… owce. Równocześnie – wg ustaleń Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) w Krakowie – miał przynajmniej 3-krotnie podejmować próbę sprowadzenia na Zachód pozostałej w kraju rodziny. Największe szanse powodzenia miała akcja zorganizowana na pocz. 1945 r., jeszcze w czasie trwania II w. ś. Dzięki osobistym kontaktom z kurierami rządu londyńskiego, żona i syn mieli wówczas przez Wiedeń przedostać się do Włoch. Ostatecznie ta próba nie doszła do skutku z powodu postawy syna, który na tym etapie życia chciał jeszcze mieszkać i pracować w Polsce, oraz żony, która nie chciała zostawiać syna bez opieki. Kolejne próby zorganizowania nielegalnego wyjazdu, podejmowane już za rządów komunistycznych (w 1946 oraz 1948 r.), zostały udaremnione przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa PRL. Żona zbyt długo zwlekała z podjęciem ostatecznej decyzji i w międzyczasie obie siatki przerzutowe zostały zlikwidowane przez UB. Dopiero po październikowej odwilży 1956 r. władze PRL na tyle zliberalizowały przepisy paszportowe, że wiosną 1958 r. pojawiła się możliwość czasowego odwiedzenia Wincentego, ale wyłącznie przez żonę, gdyż syn musiał pozostać w kraju w charakterze swoistego zakładnika. Mimo w/w okoliczności Józefa odmówiła powrotu do Polski, przyjmując obywatelstwo brytyjskie. W rezultacie tej decyzji PRL-owskie władze do końca życia odmawiały synowi wydania paszportu, przez co ojciec i syn nigdy się nie spotkali.

Józefa zaprowadziła swoje porządki, kategorycznie nakazując pozbycie się farmy jako nielicującej z godnością b. oficera WP. Po sprzedaży gospodarstwa zamieszkali w domu dla b. polskich oficerów w Pwllheli (płn.-zach. Walia), prawdopodobnie położonym na terenie osiedla „Penrhos Home”. Wincenty działał w stowarzyszeniach polonijnych oraz brał udział w spotkaniach weteranów. Do końca życia planował powrót do Polski.

Zmarł 13 I 1973 r. w Pwllheli, miesiąc po śmierci żony. W XII 1973 r. prochy obojga małżonków spoczęły w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ordery, medale i odznaczenia (z pominięciem okresu służby w PSZ):

Krzyż Walecznych (1922), srebrny Krzyż Zasługi (1928), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-21, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, brązowy Medal za Długoletnią Służbę, Médaille Interalliée 1914-1918 (1925), Odznaka POW (1932).

 

Literatura i źródła:

APL: 35/1908/0/2.4/125; CAW/WBH: AP 1346; KW; Dziennik Personalne: nr 22/16 VI 1920, nr 42/3 XI 1920 pkt 1026, nr 5/5 II 1921, nr 21/15 VI 1922, nr 31/28 III 1924, nr 67/24 VI 1925, nr 42/11 X 1926, nr 6/19 III 1928, nr 14/20 IX 1930, nr 6/23 III 1932, nr 14/22 XII 1934; Dzienniki Rozkazów Wojskowych: nr 95/1919 pkt 3703; Roczniki Oficerskie: 1923, 1924, 1928, 1932; „Alfabetyczny spis rezerwy” [red. zb.], Warszawa 1922; „Lista oficerów dyplomowanych” [red. zb.], Warszawa 1931; „Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty” [red. zb.], Warszawa 1935; „Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21 r.” [red. zb.], Warszawa 1921; „Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych“, Warszawa 1920; „Oesterreich-Ungarns letzter Krieg 1914-1918” [red. zb.], vol. II, Wien 1930; Wł. Brzychaczek „Zarys historii wojennej 35-go Pułku Piechoty”, Warszawa 1929; R. Dalecki „Armia »Karpaty« w wojnie 1939 roku”, Rzeszów 2009; Z. Dunin-Wilczyński „Wojsko Polskie w Iraku 1942-1943”, Warszawa 1993; J. Geresz „Z dziejów rozbrojenia okupantów na południowym Podlasiu w listopadzie 1918 roku”, Międzyrzec Podlaski 1998; J. Geresz „Listopad 1918 na Południowym Podlasiu”, Biała Podlaska 2003; Z. Jagiełło „Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie w latach 1931-1939”, Toruń 2003; J. Jaźwiński „Dramat dowódcy”, Montreal 2012; St. Krasucki „Bydgoscy podchorążowie. Z dziejów Szkoły Oficerskiej dla Podoficerów w Bydgoszczy (1920-1938)” [w:] „Kronika Bydgoska” T. 11/1989; T. Kryska-Karski, H. Barański „Piechota Polska 1939-1945. Zeszyt Nr 4”, Londyn 1971; J. Kuropieska „Wspomnienia dowódcy kompanii 1923-1934”, Warszawa 2014; J. Odziemkowski „Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919 – lipiec 1920J [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 14/2013; J. Odziemkowski „Polskie formacje etapowe na Litwie i Białorusi 1919-1920”, Kraków 2011; J. Odziemkowski „Użycie batalionów etapowych i wartowniczych w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca – 1 września 1920 roku” [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 15/2014; F. Palak „Z Oflagu do Tobruku i w nieznane. Diariusz 1939-1943”, Zabrze-Tarnowskie Góry 2019; A. Tuliński „Listopad 1918 r. na terenie okupacji niemieckiej w wybranych dokumentach Polskiej Organizacji Wojskowej z zasobów Wojskowego Biura Historycznego” [w:] „Przegląd Historyczno-Wojskowy” Nr 1-2/2018; Z. Wawer „Armia gen. Andersa w ZSRR 1941-42”, Warszawa 2012, „Znów w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRS sierpień 1941-marzec 1942”, Warszawa 2001; „Nowa Ziemia Lubelska”: nr 11/11.I.1924, nr 30/30.I.1924; informacje z biura prasowego klasztoru bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej [XII.2022]; materiały IPN z d. WUSW w Krakowie: WUds.BP Kraków 216/F/1955; relacja p. Teresy Brzal [2010]; informacje ze źródeł oraz relacji rodzinnych.

Zdjęcie ze zbiorów autora.

 

Wykaz skrótów:

AK – Armia Krajowa

CWPiech. – Centrum Wyszkolenia Piechoty (w Rembertowie)

DOGen – Dowództwo Okręgu Generalnego, późn. DOK – Dowództwo Okręgu Korpusu

DP – dywizja piechoty

DSP – Dywizja Strzelców Polskich

I KP – I. Korpus Polski

NDWP – Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego

NPKW – Naczelny Polski Komitet Wojskowy

NW – Naczelny Wódz, inaczej: Naczelny dowódca sił zbrojnych

MSWoj – Ministerstwo Spraw Wojskowych

POW – Polska Organizacja Wojskowa

pp – pułk piechoty

PRL – Polska Rzeczpospolita Ludowa

PSZ – Polskie Siły Zbrojne (na Zachodzie)

RRKP – Rada Regencyjna Królestwa Polskiego

UB – Urząd Bezpieczeństwa, wł. UBP – Urząd Bezpieczeństwa Publicznego

WUBP – Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego

WP – Wojsko Polskie

WSWoj – Wyższa Szkoła Wojenna (w Warszawie)

ZOO – Związek Obrońców Ojczyzny

ZWZ – Związek Walki Zbrojnej