Według przepisów Starego Testamentu każdy pierworodny chłopiec należał do Boga. Rodzice musieli go przedstawić w świątyni i wykupić, składając na ofiarę baranka lub parę gołąbków.
Ponadto matka, która wydała na świat dziecko, składała ofiarę oczyszczenia. Najświętsza Rodzina poddała się tym przepisom. Obecny w świątyni starzec Symeon poznał Zbawiciela świata i nazwał Go „światłem na oświecenie pogan”. Słowa te dały początek obrzędowi poświęcenia świec i uroczystej procesji ku czci Chrystusa — Światłości świata, która odbywała się w Jerozolimie już w IV wieku. Z Jerozolimy zwyczaj odbywania procesji przeszedł do Konstantynopola, a stamtąd na Zachód. Poświęcenie świec powstało później. Świece te stanowią sakramentale rzeczowe. Zapala się je przy konających oraz w czasie burzy. Stąd powstały ludowe nazwy „gromnice” i „Święto Matki Bożej Gromnicznej”.
Po poświęceniu świec, Celebrans rozdaje je duchowieństwu i wiernym. W tym czasie śpiewa się pieśń Symeona, powtarzając po każdym wierszu antyfonę.
Antyfona: Lumen ad revelatiónem géntium et glóriam plebis tuæ Israël.
Światło na oświecenie dla pogan i chwałę ludu Twego, Izraela.
Pieśń Symeona:
Nunc dimíttis servum tuum, Dómine, secúndum verbum tuum in pace
Teraz o Panie, według Twego słowa uwalniasz sługę Swego w pokoju.
Lumen…
Quia vidérunt óculi mei salutáre tuum.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie.
Lumen…
Quod parásti ante fáciem ómnium populorum.
Któreś zgotował dla wszystkich narodów.
Lumen…
Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
Lumen…
Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula sæculórum. Amen.
Jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Lumen…