Po odzyskaniu niepodległości, na mocy dekretu Naczelnika Państwa, 19 stycznia 1919 r. utworzono bialski okręg sądowy, w którym znalazł się Radzyń. Funkcjonowały wówczas w Radzyniu dwa sądy: Sąd Pokoju miejski (obejmujący miasto Radzyń) oraz Sąd Pokoju wiejski (obejmujący gminy: Biała, Lisiowólka i Kąkolewnica). Personel sądowy przedstawiał się następująco:

Sąd Pokoju (miejski) w Radzyniu:

  • Marian Karczewski – sędzia pokoju,
  • Zygmunt Rojecki – sekretarz,
  • kancelista – vacat,
  • Jan Michalski – woźny.

Sąd Pokoju (wiejski) w Radzyniu:

  • – Franciszek Franczak – sędzia pokoju,
  • – Antoni Kaczka-Kaczkowski – sekretarz,
  • – Stanisława Krakowiakówna – kancelistka,
  • – Maciej Jeleń – woźny.

W 1921 r. Ministerstwo Sprawiedliwości przeprowadziło reformę sieci sądowej. Oznaczało to m.in. skasowanie odrębnych sądów wiejskich i miejskich. Zatem od tego czasu funkcjonował w Radzyniu jeden Sąd Pokoju, obejmujący teren miasta Radzynia oraz gmin wiejskich: Biała, Brzozowy Kąt, Jabłoń, Kąkolewnica, Milanów, Lisiowólka (26 sierpnia siedzibę gminy przeniesiono do Wohynia), Siemień i Suchowola. Personel Sądu Pokoju w Radzyniu stanowili:

  • Mieczysław Nawrocki – sędzia pokoju,
  • Antoni Kaczka-Kaczkowski  – sekretarz,
  • Jan Michalski – woźny.

W strukturze radzyńskiego Sądu Pokoju znajdowały się kancelarie sądu i sędziego śledczego oraz kancelaria hipoteczna. Sąd miał do dyspozycji salę rozpraw i narad, gabinet sędziego, pomieszczeniami dla świadków i na archiwum, pokojami na kancelarie sądu, sędziego śledczego i hipoteki, mieszkaniami dla sędziego i woźnego. Obsadę etatową stanowili: sędzia pokoju, sekretarz, 2 kancelistów oraz woźny. Ponadto w radzyńskim okręgu sądowym funkcjonowali tacy pracownicy sądowi jak notariusz i pisarz hipoteczny oraz obrońca.

Strona materialna początków sądownictwa w Radzyniu w II RP była bardzo skromna. Lokal Sądu mieścił się w wynajętych budynkach prywatnych, a na wyposażenie składały się sprzęty biurowe odziedziczone po sądzie gminnym z okresu zaborów: 6 szaf, 8 krzeseł, fotelik, 5 pulpitów adwokackich, balustrada sądowa, 16 ławek sądowych, 4 lampy biurowe, 2 krucyfiksy sądowe, 1 dzwonek niklowy, 2 etażerki biurowe, przyrządy biurowe oraz kosz wyplatany na papiery. Zużycie tych ruchomości oceniano na 50-75%.

Pełna obsada Sądu Pokoju w Radzyniu we wrześniu 1922 r. przedstawiała się następująco:

  • sędzia pokoju – Mieczysław Nawrocki,
  • sekretarz – Antoni Kaczka,
  • kancelistka – Maria Czajkowska,
  • woźny – Jan Michalski,
  • pisarz hipoteczny – Jerzy Stasiewicz,
  • notariusz – Witold Krasuski,
  • adwokat – Franciszek Stańko.

Najbardziej doświadczonym urzędnikiem radzyńskiego sądu był jego sekretarz Antoni Kaczka-Kaczkowski – ur. w 1891 r. w Białej koło Radzynia. W latach 1907-1909 był kancelistą Sądu Gminnego w Radzyniu, w latach 1909-1911 – kancelistą Sądu Gminnego w Adamowie, od czerwca do grudnia 1911 – kancelistą przy Zjeździe Sędziów Pokoju w Siedlcach, od grudnia 1911 do czerwca 1913 – sekretarzem Sądu Pokoju w Sokołowie, od czerwca 1913 do maja 1915 – sekretarzem Sądu Gminnego I Okręgu powiatu sokołowskiego. W maju 1915 r. został powołany do wojska. Służył jako podoficer w I Polskim Korpusie gen. Dowbor-Muśnickiego. 1 lutego 1919 r. mianowano go sekretarzem Sądu Pokoju (wiejskiego) w Radzyniu. Po reorganizacji sądów w okręgu bialskim w 1921 r. piastował funkcję sekretarza Sądu Pokoju/Grodzkiego w Radzyniu Podlaskim.

Z czasem do składu etatowego sądu dodano drugiego kancelistę, które to stanowisko powierzono Ewie Czajkowskiej – młodej (19-letniej) radzyniance po 4 klasach żeńskiej pensji w Mińsku Litewskim. Stanowisko woźnego Sądu Pokoju od 11 listopada 1919 r. pełnił rodowity radzynianin Jan Michalski.

W strukturze radzyńskiego Sądu Pokoju znajdowała się kancelaria sądu i sędziego śledczego prowadzącego sprawy na potrzeby prokuratury oraz kancelaria hipoteczna, w której urzędował pisarz hipoteczny. Ponadto przy radzyńskim sądzie funkcjonował notariusz. Drugi notariusz w powiecie radzyńskim oraz drugi pisarz hipoteczny usadowieni byli przy Sądzie Pokoju w Międzyrzecu. Również w Międzyrzecu swoją siedzibę miał jedyny obrońca sądowy w powiecie radzyńskim.

Strona materialna początków sądownictwa w Radzyniu w II RP była bardzo skromna. Początkowo lokal sądu mieścił się w wynajętych budynkach prywatnych, a na wyposażenie składały się sprzęty biurowe odziedziczone po sądzie gminnym z okresu zaborów: 6 szaf, 8 krzeseł, fotelik, 5 pulpitów adwokackich, balustrada sądowa, 16 ławek sądowych, 4 lampy biurowe, 2 krucyfiksy sądowe, 1 dzwonek niklowy, 2 etażerki biurowe, przyrządy biurowe oraz kosz wyplatany na papiery. Zużycie tych ruchomości oceniano na 50-75%. Z czasem, gdy pałac Potockich przeszedł na skarb państwa, tutaj umieszczono sąd, zatem spośród wydatków odszedł ciężar związany z czynszem. To było też powodem braku planów budowy nowego gmachu sądowego w Radzyniu, gdy w roku 1927 polecenie sporządzenia takowych otrzymali sędziowie okręgowi.

Fluktuacja kadry sędziowskiej w II RP była bardzo duża. Funkcję sędziego pokoju/grodzkiego w Radzyniu w latach 1919-1931 pełnili: Edward Bazylczuk, Stefan Zembrzuski, Marian Rapczewski, Franciszek Franczak, Mieczysław Nawrocki.

1 stycznia 1929 r. weszło w życie nowe Prawo o ustroju sądów powszechnych, na mocy którego sądy pokoju zostały przemianowane na sądy grodzkie, przy czym ich siedziby pozostały bez zmian. W tym kształcie Sąd Grodzki w Radzyniu przetrwał do wybuchu II wojny światowej.