Najpopularniejsza definicja słownikowa mówi, że KULTURA to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości wytworzonego w ogólnym rozwoju historycznym.

Wg Cycerona jest to nic innego jak uprawa umysłu. Jest także jedną z najważniejszych i oczywistych rzeczy, jakie człowiek powinien posiadać, a mimo to nie zawsze docenia jej istnienie. To właśnie kultura reguluje stosunki międzyludzkie.  Człowiek, naród czy państwo chcąc się rozwijać musi kształtować swoją własną koncepcję kulturową.

Jednym z obszarów kultury jest jej język, który to jest często obrazem statusu danej kultury i jej reprezentantów. Sposób wyrażania swoich myśli ma i forma ekspresji ma decydujący wpływ na precyzję przekazu. Wulgarny język może imponować w knajpie, ale w każdym innym miejscu, choćby nawet w domu czy literaturze nie powinien być stosowany. Jak to więc jest, że dosadność i pospolitość jest w cenie, a wyrafinowany poetycki język jest w stanie agonalnym? Dlaczego poezja tak wdzięczna i dźwięczna w języku nie dochodzi do uszu? Myślę, że z powodu swej subtelności wyrazu. Społeczeństwo, które atakowane jest sensacją nie ma czasu i spokoju ani na refleksję, ani na przegląd najważniejszych wydarzeń.W dzisiejszych czasach o naszym poziomie intelektualnym decydują: – najbliższe środowisko, czyli rodzina i szkoła potem uczelnie, prasa, radio, telewizja i Internet.

Przekaz, którego to właśnie my jesteśmy odbiorcami dają lub rujnują możliwości porozumiewania się między sobą. Nie uprawiajmy masowego samobójstwa kulturowego odrzucając wiedzę o sobie lub negując prawdę o swoim pochodzeniu. Skąd czerpiemy wiedzę? Ano z historii! Bez tej wiedzy, żadna szansa na normalny rozwój, ani normalne życie nie istnieje. Ale ktoś musiał ją napisać! Świadkowie wczorajszych wydarzeń, których subtelność języka i kultura obyczaju umożliwiła przekazanie nam tej wiedzy poprzez podania, kroniki, legendy, poematy i ballady. Tak, wśród tej grupy świadków najprężniejszą grupę, której zawdzięczamy historyczne dziedzictwo kulturowe to poeci i bardowie.Człowiek stał się istotą cywilizowaną z momentem, gdy po raz pierwszy wyraził swoje myśli za pomocą pisma.

Poezja to ogromne dziedzictwo przeszłości i obraz czasów, w których żył autor lub czasów, z których czerpał materiał. Poezja ma wiele synonimów, co już mówi nam o tym jak potężny jest jej udział w kulturze na różnych płaszczyznach. Jedną z podstawowych ról, jakie pełni w życiu człowieka, to, niczym kurator, przypomina nam o wartościach etycznych oraz potęguje naszą wiarę w moc uczuć. Wciąż jeszcze zbyt mało ludzi docenia moc słów, które umiejętnie skomponowane ze sobą potrafią przenosić góry.

Niektóra poezja to nic innego jak swoiste studium przypadków człowieka zmagającego się z cierpieniem, chorobą, niesprawiedliwością, śmiercią bliskiej osoby, co daje możliwość czytelnikowi uświadomić sobie, że po pierwsze nie jest ze swoim problemem sam na świecie, a po drugie, jak silny jest ból duchowy i jak ogromny ma wpływ na załamanie się wartości.Poezja od zawsze wzruszała, pobudzała do myślenia i współczucia, uczyła patrzeć nie tylko na drugiego człowieka, ale przede wszystkim patrzenia na siebie z innej perspektywy. Poezja na przestrzeni wieków przyciągała uwagę wywołując przyjemne wrażenia z odbioru treści. Łatwo wpadający w ucho rytm, rym oraz umiejętnie dobrane środki ekspresji pozwalają na łatwiejsze zapamiętywanie tekstu i szybsze zakodowanie przekazu podprogowego w naszych umysłach. Plastyczne obrazowanie słowem i wpływanie poprzez nastrój przybliża czytelnikowi problem, z jakim się zmagał autor i rozwiązanie jednocześnie.Młody człowiek, który sięga po poezję, poprzez refleksje zawarte w treści uczy się jak prawidłowo postrzegać świat i wyrażać uczucia czy myśli. Przeżycia, jakie fundują nam utwory poetyckie, czynią nas wrażliwszymi na piękno, pozwalają odczuć myśl przewodnią.

Oczywiście, nie można zapomnieć o tym, że na wysoki poziom kultury człowieka przekłada się bogactwo walorów artystycznych i merytorycznych utworów. Pomiędzy poezją a kulturą zachodzi silna korelacja, gdyż zarówno jedna jak i druga to działalność ludzkiego umysłu. Zarówno poezja jak i kultura są pozytywnymi skrótami myślowymi dla człowieka, który w bieganinie życia uczy się jak nie zagubić się w meandrach realiów.Poezja to najczęściej także swoisty apel, który głosi, że miłość jest bronią na otaczające na zło, a naszymi wrogami jest – strach, uprzedzenia i brak wyobraźni. Czy to właśnie miłość nie jest jedynym uczuciem, które przezwycięża śmierć?

Często poezja podejmuję próbę racjonalizacji wiary. Nauka przecież w tej materii nadal niczego nie wyjaśnia. To właśnie miłość wiara i nadzieja przyczyniają się do triumfu człowieka nad mrokiem, uczą jak buntować się przeciwko złu. By poezja spełniała właściwą dla siebie rolę kształtowania kultury powinna poza bogatymi walorami artystycznymi, mnogością środków stylistycznych, zawierać treści dydaktyczne i wychowawcze, które będą korzystnie wpływały na dojrzewanie postaw społeczno-moralnych. Ludzie z większą przyjemnością odbierają wiersze, w których zagadnienie przedstawione jest w sposób humorystyczny, wywołujący radość i uśmiech. Recytowanie ośmiela w kontaktach społecznych i uświadamia nam wszystkim, jak ogromne możliwości daje nam język pisany w przekazie i kreacji doznań empirycznych.

Poprzez zgłębianie poezji ludzie pogłębiają swoją wiedzę o życiu i przeżywają sytuacje wraz z podmiotem lirycznym potęgując w sobie umiejętność empatii. Czytanie poezji jest znaczącym czynnikiem w rozwoju osobowości. Dostarcza nowych biernych doświadczeń, tłumaczy mechanizmy społeczne, rozwija zainteresowania i pozwala zrozumieć otaczający nas świat oraz zachodzące w nim zjawiska. Obcowanie z poezją przygotowuje młodego człowieka do odbioru innych form sztuki (malarstwo, rzeźba muzyka, proza) tak, by w odpowiedni sposób czerpali z niej wszelkie kulturalne zasoby.

Poezja jest najwspanialszym z wytworów ludzkiego umysłu. Układanie słów i zdań w taki sposób, by powstały sentencje czerpiące z danego języka o jasnym przesłaniu humanistycznym, uchwyceniu chwili i wypukleniu piękna to nie lada wyczyn. Dlatego szanujmy tych, którzy się tym parają, bo miejsce we współczesnej iluzji jest dla wszystkich. Pielęgnujmy poetów, przytulajmy poezję… Autorzy utworów poetyckich przelewają swoje myśli i doświadczenia na papier w nadziei i zamiarze, by uczynić świat łatwiejszym, lepszym i piękniejszym. Poezja to nic innego jak zaczarowany świat doznań i uczuć.

Zdarza się nierzadko, że wiersze mają także wpływ na życie swojego czytelnika, który pod wpływem lektury zmienia plany i dokonuje odważnych zmian w ufności przesłaniu poety. Przekaz zawarty w wierszu budzi wiarę w słuszność walki z otępiałym tłumem ludzi zamkniętych na dialog bądź ze sztywnymi realiami egzystencji. Każdy poeta, choćby i ten mniej udolny, ma w sobie niezwykłą siłę wpływania na ludzkie emocje, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Powszechnie wiadomo, że człowiek pod wpływem emocji zmienia świat wokół siebie. Ważne jest by pielęgnować u czytelnika te pozytywne emocje, które działają twórczo. Poeta jest osobą naznaczoną piętnem nadwrażliwości, a czytelnik zdolnością przetwarzania rzeczywistości w sposób emocjonalny. Utwory poetyckie są najodpowiedniejszym nośnikiem uniwersalnych mądrości od wielu pokoleń. To poeci kształtują waszą wyobraźnię, inspirują do aktywności twórczej, rozszerzają horyzonty wiedzy i zakres słownictwa wzbogacając język w niezwykłą subtelność.

Zaczyna upadać poziom rozmów towarzyskich, wzajemnego szacunku i ambicji. Upada, więc kultura i państwo, które ma być dla niej domem, potem upada sam człowiek. Człowieku, sięgnij po książkę i przytul poezję zanim będzie za późno, a poetom – gigantom słowa – daj możliwość rozwoju, wesprzyj mecenatem lub nie szkodź im zwyczajnie.