Stefan Drewnowski, ps. Aleksander, Roman, Stefan, Wyrwidąb. Urodził się 1 stycznia 1899 r. Lublinie. Będąc uczniem szkoły średniej wstąpił do Legionów Polskich. W lipcu 1917 r. aresztowano go w Mińsku Mazowieckim za odmowę  złożenia przysięgi podporządkowania się okupantom niemieckim. Przebywał w obozie w Szczypiornie, skąd został zwolniony po 6 miesiącach. Następnie wstąpił do POW, a później do 2. Pułku Ułanów. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W II RP był zawodowym żołnierzem. Pełnił służbę w stopniu podporucznika w 65. pp w Starogardzie i Grudziądzu, a w stopniu kapitana w Głębokiem na Wileńszczyźnie. Od 1937 r. służył w 42. pp w Białymstoku.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził jednym z batalionów 42 pp na granicy Polski i Prus Wschodnich. Stamtąd wraz z żołnierzami przedarł się do oblężonej Warszawy, gdzie pod koniec 1939 r. wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. Wkrótce został skierowany do Lublina i tam pełnił funkcję oficera inspekcyjnego. W lipcu 1941 r. został mianowany inspektorem Inspektoratu Rejonowego „Radzyń”, którym kierował aż do wkroczenia Armii Czerwonej. Po akcji „Burza” przejął dowództwo 34 pp. W dniu  13 sierpnia 1944 r. został aresztowany przez NKWD i po przesłuchaniu umieszczony wśród internowanych w obozie na Majdanku. Po czterech dniach wywieziono go do Riazania. Później przebywał w obozie w Diagilewie i Griazowcu. Zwolniono go w listopadzie 1947 r. Po wyjściu na wolność wrócił do Polski i podjął pracę jako księgowy na KUL. Zmarł w Lublinie 8 października 1956 r. Był odznaczony m.in. Virtuti Militari V Klasy, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.